Rialto

47.5

 

 

 

 

Berenguier de Palazol

 

 

 

 

 

 

De la gensor qu’om vey’, al mieu semblan,

 

 

don nueg e jorn velh e pens e cossir,

 

 

mi vuelh lunhar, si·l cor mi vol seguir,

 

 

ab tal acort que mais no·l torn denan,

5

 

quar longamen m’a tengut deziron

 

 

ab belh semblan, mas tan dur me respon

 

 

qu’anc jorn no·m volc precx ni demans sofrir.

 

 

 

 

 

Ja mais miei huelh ab los sieus no·s veyran,

 

 

s’a lieys no plai que·m man a se venir;

10

 

qu’on plus la vey, plus m’auci de dezir,

 

 

et on mais l’am, mais y fatz de mon dan;

 

 

e·l non vezer me languis e·m cofon,

 

 

e pus no·m plai ren als que si’al mon,

 

 

ab pauc no·m lays de vezer e d’auzir.

 

 

 

15

 

Ai! belha don’, ab belh cors benestan,

 

 

de bel semblan e de gent aculhir,

 

 

a penas sai de vos mo mielhs chauzir,

 

 

si·us vey’o no, o si·m torn, o si m’an:

 

 

non ai saber ni sen que mi aon;

20

 

tan suy intratz en vostr’amor prion,

 

 

qu’ieu non conosc per on m’en puesca essir.

 

 

 

 

 

Pero, dona, si·us vis cor ni talan

 

 

que·m denhessetz l’amor qu’ie·us ai grazir,

 

 

so es us mals don no volgra guerir;

25

 

mas, pus no·us plai, al ver Dieu vos coman;

 

 

de vos mi tuelh, e non ab cor volon,

 

 

quar ren ses vos no·m pot far jauzion:

 

 

vejatz si·m puesc ab gaug de vos partir!

 

 

 

 

 

Quar conoissetz que no·us am ab engan,

30

 

e quar vos suy plus fis qu’ieu no·us aus dir

 

 

e quar ab vos m’ave viur’e murir,

 

 

vos afranquis merces vas me d’aitan,

 

 

dona, que·l cor que·m falh e·m fug e·m fon

 

 

me sostenguatz, quar ieu no sai vas on

35

 

mi serc secors, se vos mi faitz falhir.

 

 

 

 

 

Senher Bernart, no·ns part ren viu del mon,

 

 

mas la belha que·m destrenh e·m cofon

 

 

tem que·m fassa per mort de vos partir.

 

 

 

Testo: Spampinato 1978 (IV). – Rialto 12.xii.2006.


Mss.: C 209r, E 94v, R 37-307r, f 55r.

Edizioni critiche: François Juste-Marie Raynouard, Choix des poésies originales des troubadours, 6 voll., Paris 1816-1821, III, p. 232; Carl August Friedrich Mahn, Die Werke der Troubadours, Berlin 1846-1853, III, p. 195; Alfred Jeanroy–Pierre Aubry, «Huit chansons de Berenguer de Palazol», Anuari del Institut d’Estudis Catalans, 2, pp. 520-540, a p. 524; Terence H. Newcombe, «The trouvadour Berenguer de Palazol»Nottingham Mediaeval Studies, 15, 1971, pp. 54-95, a p. 78; Margherita Beretta Spampinato, Berenguer de Palol, Modena 1978, p. 107.

Metrica: a10 b10 b10 a10 c10 c10 b10 (Frank 557:1). Cinque coblas unissonans di sette versi e una tornada di tre.

Melodia: R 37a [ETM, 25*], pedes cum cauda.

Nota: La posizione reciproca dei due protagonisti è immutabile, perché tra l’io lirico e la dama c’è una distanza ineliminabile e la costanza dell’amante non è più una scelta cosciente, ma quasi una sorta di ineluttabile necessità. Anche se a volte egli manifesta il suo disinganno e lo sconforto, la risoluzione all’abbandono non appare mai come una determinazione positiva, ma come una dolorosa separazione e una sofferta rinuncia.

[MS, ap]


BdT    Berenguier de Palazol