Rialto

282.9

 

Lanfranc Cigala

 

 

 

 

Ges non sui forzaç q’eu chan,

q’amars non m’a em poder

e ren [als], al meu parer,

no·m pot far força de chan;

5

mas per tan

non taing, segon ma semblança,

laisar ioi ni allegranza

ni solaz;

anz m’agrada mais e·m plaz

10

q’eu chan, pos forçatz non sui,

per ioi de me ni d’autrui.

 

Dreiz es q’eu d’amor non chan,

tant pauc vol al seu valer,

car midonz a fin prez ver,

15

don eu daurava mon chan

ben estan,

laiset morir, don pesanza

ai tal cum laus sa condanza.

ma solaz

20

retenc e ioi, car mi plaz,

car qui ioi ni solaz fui

a peich de mort se condui.

 

Mas eu, car volh viure, chan

e n’ai sivals mon plaçer,

25

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

d’aisso prez eu mais mon chan;

ed on an

li croi mais de malenança

e·lh nuaillios, mais s’ennança

30

mos solaz;

e dic vos qe fort me plaz,

can lor es greu ni fan brui

de mi, cant eu mi desdui.

 

Pero eu sai ben, s’eu chan,

35

pauc m’en volran grad saber,

eç eu de pauc lo n’esper,

tant pauc so cil c’amon chan;

mas, chantan,

dic eu qe non es onrança

40

ses ioi, ni gran beninança,

ses solaz.

S’uns totz sols, cui iois non plaz,

tot lo mon cargha d’enui,

gardaz qe podem far dui!

 

45

E qar am ioi, de ioi chan,

e ab ioi voilh remaner,

e ioios mon cor aver,

e de ioi daurar mon chan.

E s’aman

50

estei anc en greu balança

ni·m failhit lonc’esperança

de solaz,

ar ai ioi de qe mi plaz,

q’eu eis, ses amor, m’adui,

55

e sui plus rics c’anc non fui.

 

Qi solaz

ama, ni cui fis iois plaz,

chant mon chantar, qe s’adui

als pros e dals avols fui.

 

 

 

Testo:  Branciforti 1954 (XXVI). – Rialto 15.iv.2003


Ms.: U 133v.

Edizioni critiche: Giulio Bertoni, I trovatori d’Italia, Modena 1915, p. 372; Francesco Branciforti, Il canzoniere di Lanfranco Cigala, Firenze 1954, (Biblioteca dell’Archivum romanicum: s. I vol. 37), p. 226.

Metrica: a7 b7 b7 a7 a3 c7’ c7’ d3 d7 e7 e7 (Frank 592:5), quattro degli undici rimanti di ogni strofa sono mots-refrains: chan (verbo) nel primo verso, chan (sostantivo) nel quarto, solaz nell’ottavo e plaz nel nono; cinque coblas unissonans con una tornada di quattro versi. Lo schema metrico è unico, mentre quello rimico è comune ad altri quattro componimenti (Frank 592:1-4) tra cui la canzone di Elias Cairel BdT 133.12 (con schema metrico 8 8 8 4 8 8 4 8 4 8 8), che presenta ugualmente platz come mot-refrain al sesto verso.

Nota: canzone (definita chantar al v. 58) originata non dall’amore ma dalla gioia, che va ricercata per il bene proprio e altrui in ogni frangente. Il componimento sembrerebbe connesso al chan-plor BdT 282.7, poiché parla nella seconda strofa della morte della donna amata (che dovrebbe quindi essere la stessa Na Berlenda).

[sc]


BdT    Lanfranc Cigala