Peire Bremon lo Tort

I.

En abril quant vei verdeiar

los praz vertz e·l verger florir

e vei las aigas esclarcir

et aug los auseletz chantar,

l’odors de l’erba floria

e·l dolz chanz qe l’auzels cria

II.

En cest temps solia eu pensar

cossi·m pogues d’amor jauzir

ab cavalcar et ab garnir

et ab servir et ab donar.

Qui aquestz mesters auria

per els es amors jauzia

e deu la·n hom meillz conqistar.

III.

Eu chant qi deuria plorar

q’ira d’amor me fai languir ;

ab chantar mi cuich esbaudir

et anc mais non auzis parlar

qu’om chant qui plorar deuria;

pero no·m desesper mia,

qu’ancar aurai luocx de chantar.

IV.

No·m dei del tot desesperar

q’eu enquar midon non remir,

car aicel qui la·m fez gequir

a ben poder del recobrar,

e s’eu era en sa bailia,

si mai tornava en Soria,

ja Deus no m’en laisses tornar.

V.

Ben gent me saup lo cor emblar,

quan pris comjat de chai venir,

que non es jorns qu’eu non sospir

per un bel semblan que·ill vi far;

qu’ella·m dis tuta maria:

‘Que fara la vostr’amia,

bels amics? Per qe·m vols laissar?’

VI.

Ben se dec Deus meravillar,

car anc me poc de lei partir,

e dec m’o ben en grat tenir

qant per Lui la volgui laissar;

qu’El sap ben s’eu la perdia,

que jamais joi non auria,

ni El non la·m pogr’esmendar.

VII.

Chanzos, tu·t n’iras oltra mar

e per Deu vai a midonz dir

q’e gran dolor et en conssir

me fai la nuoich e·l jorn estar.

Di·m a’N Guillem Longaespia,

bona chanzos, qu’el li dia

e que·i an per lei confortar,

VIII.

qe Filippe de Monreal

[R]

me ten pres en sa bailia,

et am tan sa compagnia

qe sens lui no m’en puesc tornar.