Peirol

I.

Qant Amors trobet partit

mon cor de son pensamen,

d’una tenson m’asailhit

e podes auçir comen:

«Amics Peirols, malamen

vos anas de mi loinhan;

e pos en mi ni en chan

non es vostr’entençios,

digas pueis qe valres vos?»

II.

«Amors, tan vos ai servit

e nulls peccatz no·s en pren,

e vos sabez qan petit

n’ai agut de jauzimen;

no·us uchaizon de nien,

sol qe·m fasas derenan

bona paz − als no·us deman,

qe nuls autres gizardos

no m’en pot esser tan bos.»

III.

«Peirol, metes en oblit

la bona donna valen

qe tan gen vos acuilhit

e tan amorosamen,

tot per mon comandamen?

Trop aves leugier talan,

e no·n era ges semblan,

tan gais e tan amoros

eras en vostras chansos.»

IV.

«Amors, anc mais no·n failhit

mas ar failh forsadamen,

e prec Dieu Jesus qe·m git

e qe trameta brieumen

entre·ls reis acordamen,

qe·l socors vai trop tarzan

ez auria mestier gran

qe·l marqes onratz e pros

n’ages mais de compainhos.»

V.

«Peirol, Turc ni Arabit

ges per vostr’envazimen

no laisseran Tor Davit!

Bon conseilh vos don e gen:

amas e chantas soven.

Ires vos e·l rei no·i van?

Veias las gerras qe fan,

ez esgardas dels baros,

cossi trobon ochaizos.»

VI.

«Amors, se li rei no·i van,

del Dalfin vos dic aitan:

qe per gerras ni per vos

no remanrra, tant es pros.»

VII.

«Peirol, mant amic partran

de lurs amigas ploran

qe, si Saladis non fos,

sai remanseran joios.»