Perdigon

I.

Entr’amor e pensamen

e bos cugz e greu consir,

e fin joi e lonc dezir,

mi menon levan cazen,

e per luec sospir e plor

de paor

que·l comnhatz

que·m fo donatz

gent autreiatz

s’oblit quar no soi tornatz.

II.

Lo bos cugz en qu’ieu enten

m’adui molt coral sospir,

tan tem el cuiar faillir

c’ai d’un ric enprendemen;

e s’ieu trop estav’aillor,

leis c’aor

prec, si·ll platz,

que no·s deslatz

lo plaitz fermatz

que·m fo per leis autreiatz.

III.

C’ar parra d’afortimen.

qui·m ve laisar e gurpir

lei c’uns quex volgr’obezir,

si·m rete per chauzimen;

quar li valen valedor

an sabor

quan laisatz

dezeretatz

don par pecatz

fasson captenh acabatz.

IV.

Qui·m laissa ses faillimen.

no cug per atent delir,

qu’enquer sai on puesc guerir

si Dieus el Bautz mi consen;

que lai truep fina valor

ses error

que l’onratz

pretz esmeratz,

sobremontatz,

ampara·ls dezamparatz.

V.

Fis Jois, dreitura·us defen

que cui que veiatz failhir

que vos no·n prenguatz albir;

mas pretz e valor e sen

vos det Dieus que·us fes meillor

e gensor

dels regnatz.

Per so gardatz

que l’enguanatz

viu sal e l’autr’encolpatz.

VI.

Del rei d’Arago m’es gen,

quar tan li platz enantir

tot quan bos pretz deu grazir;

e·l rei n’Anfos eisamen,

c’ab ricx faitz d’emperador

creis honor;

don sapchatz

que acordatz

los volgr’en patz

vezer contra·ls renegatz.

VII.

Fillol, si faitz vostr’ator

az onor:

ben gardatz,

si gen l’obratz,

que compliscatz

l’obra e no la desfasatz.

VIII.

Ves n’Arias mon senhor

vai e cor,

chans mesclatz,

e di·ll, si·ll platz,

qu’entre·ls regnatz

par sos fis pretz esmeratz.