155.19(Stronski)

Rialto

Repertorio informatizzato dell’antica letteratura trobadorica e occitana

155.

19

· Ed. Squillacioti

Folquet de Marselha

Senher Dieus, que fezist Adam

155.

19

Ed. Squillacioti

Folquet de Marselha

Senher Dieus, que fezist Adam

155.

19

Folquet de Marselha

Ed. Squillacioti

Senher Dieus que fezist Adam
e assagiest la fe d’Abram
edenhest penre carn e sanc
per nos, tant fust humils e franc,
pueys lieuriest ton cors a martire,
don mos cors en pessan m’albire
que trop fezist d’umilitat
segon ta auta poestat,
Dieus Ihesum Crist, filh de Maria,
Senher, mostra·m la drecha via
e no·y esgarda·ls meus neletz
e retorna·m als camis dretz!
Hueymay be·s tanh qu’ieu me descobra
tan ai estat en mala obra:
tostemps amei gran avareza
e tenc mon cor en cobezeza,
voluntiers ajustiey vas me
e non ges tot per bona fe,
volontiers amassey l’autrui
e non gardey ni qual ni cuy,
e fuy tostemps de malenconi
e mantinc obra de demoni,
can me venc en cor que·m partis
e que a tu, ver Dieu, servis.
Peccatz m’azauta que·m refresca,
que m’es pus dos que mels ni bresca,
e retorna·m al recalieu,
que m’es salvatje et esquieu,
tant me sobra peccatz mortals.
Si tu, vers Dieus, doncs no m’en vals,
tant es cozens lo mals que·m toca
que no·l puesc comtar ab la boca,
ni metje no m’en pot valer
si tu no·m vals per ton plazer.
Glorios Dieus, per ta merce,
dressa ta cara devan me
e remira lo greu trebalh
c’aissi·m tensona e m’assalh;
que·l mieu peccat no son per nombre,
per tal tem que la mortz m’encombre,
que·l mieu peccat son massa trops
e·l tieus cocelhs m’a mot gran obs.
Gran merce·t clam com om vencutz
que m’aiutz, Dieus, per tas vertutz;
qu’en peccat soi natz e noiritz
et en peccat ai tan dormitz
c’a pena vey la clara lutz
que·l tieus santz esperitz m’adutz;
en escur vauc com per tenebras,
malautes suy plus que de febras,
en caitivier jac et en pena
e tenc al col tan gran cadena
que totz soy pesseiatz e franhs,
tan fort es dura e pezans.
Glorios Dieus, senher del tro,
si·t platz, deslieura·m de preio;
ab gran dolor t’apel e crit,
Senher, no·m metas en oblit.
Oblidat m’as per ma folor,
car no·t servi coma senhor,
e soi pus fregz que neus ni glas
can me parti del tieu solas.
Glorios Dieus, dona·m calor
e sen e forsa e vigor
e conoissensa e saber
qu’ieu te serva a ton plazer.
Senher Dieus, fay nede mon cor,
de totas partz dins e defor,
do tota mala volontat
e d’erguelh e de malvestat,
e retorna·m al tieu servizi
e salva·m al jorn del juzizi.
Glorios Dieus, tramet me lum
que·m get dels huels aquel mal fum,
aisi que sian bel e clar,
que no sian dur ni avar,
e reconosca·ls tieus sendiers,
c’aisi son plas e drechuriers
qu’ieu res no vei ni say on so
ans prenc lo mal e lays lo bo.
Senher Dieus, garda·m dels camis
que la mortz troba tan mesquis,
e de lur gran desaventura
dels enemicx que es tan dura.
Dieus, perdona me en ma vida
totz mos peccatz e ma falhida,
ans que la mortz me sobrevenga,
can non poirai menar la lenga,
car penedensa del adoncs
no val a l’arma quatre joncs.
Ajuda·m, Dieus, tost, no m’o tricx,
car totz mos mortals enemics
n’aurian gaug senes acort
si·m podian lieurar a mort.
Senher Dieus, mot m’o tenc a tala
car ieu non truep genh ni escala
on te pogues venir denan
lai sus on son li gaug e·l san.
Dieus, tu que fist tan bel miracle
met me e·l tieu sant habitacle;
car totz mos cor e m’esperansa
es en la tua piatansa,
car pus greu comte que d’arena
port de pecat sus en l’esquena:
qu’e·l mon no sai om tan deslieure
pogues totz mos pecatz escrieure.
Mas tu, Senher, vers Dieus, que saps
mos pessamens e totz mos abs,
a tu non puesc esser selatz
cals fuy, cals soy, cals ai estatz.
Tant ai peccat que non sai nombre:
si anc fuy fols, aras soi, Dombre,
car pecatz m’a cubert e clors
de totas partz me tenon mors:
Dieus, dona·m genh co m’en partisca
per so que·t laus e que·t grazisca,
car tu yest Dieus dos, amoros,
e Senher Dieus totz poderos.
Verays Dieus, dressa tas aurelhas,
enten mos clams e mas querelhas;
aisi·t mourai tenson e guerra,
de ginolhos, lo cap vas terra,
las mas juntas e·l cap encli,
tan tro·t prenda merces de mi,
e lavarai soven ma cara,
per tal que sia fresqu’e clara,
ab l’aiga cauda de la fon
que nais del cors lai sus e·l fron:
car lagremas e plans e plors
so son a l’arma frutz e flors.
Senher Dieus, en tu ai mos precs:
en esta cocha no·m desnecs;
ja soi ieu tos parens carnals
e tos parens esperitals,
ieu soi tos filhs e tu mos paire,
lo mieus senher e·l mieus salvaire,
ieu soi tos filhs;, tu mos parens:
aias de mi bos chauzimens;
car ieu soi ples do tot peccat
e tu, Senher, d’umilitat;
tu iest fort autz et ieu trop bas,
car peccatz m’a vencut e las.
Dels enemics me garda, Senher,
que·in volon dampnar e destrenher;
ampara·m, Dieus, mos esperitz
ans qu’en sia del tot partitz
e dona·m vida eternal
e·l tieu regne selestlal.
Amen.

Testo

Edizione: Stanisław Stroński 1910. – Rialto 3.iv.2002.

Informazioni generali

Vedi la scheda riassuntiva dell’ed. Squillacioti.

[]

Rialto >

BdT >

Folquet de Marselha